یک کشف شگفت انگیز از باروک عالی ایتالیا. سونات های فلوت اثر دومنیکو ماریا درایر، معاصر آنتونیو ویوالدی. خواننده سوئیسی با پیشینه هندی آیزاک مخدومی آنها را همراه با سباستین باوش بر روی هارپسیکورد تفسیر می کند. در این مجموعه یکپارچه، آثار برای اولین بار در یک آلبوم ضبط شده است.

 اطلاعات بسیار کمی در مورد دومنیکو ماریا درایر باقی مانده است. زندگی او ارتباط نزدیکی با برادر کوچکترش، جیووانی فیلیپو درایر، کاستراتی، امپرساریو و آهنگساز اپرا دارد. این دو برای مدت طولانی در دادگاه های مسکو و سن پترزبورگ، بعدها در ایتالیا کار کردند.

 از آثار درایر تنها شش سونات ابوا و دو سونات ضبط کننده باقی مانده است. سونات های ابوا برای اقتباس بر روی ضبط سه گانه یا سوپرانو ایده آل هستند. رویه ای که در دوره باروک کاملاً رایج بود، زمانی که آثاری برای سازهای بادی بارها بر روی ویولن یا سازهایی از همان خانواده ساز اجرا می شد.

 سونات های Dreyer دارای زیبایی موسیقایی فوق العاده ای هستند که از نظر سبک در باروک ونیزی تنظیم شده اند. تصور می شود که آنها در حدود سال 1725 سروده شده باشند. لودویکو اردمان، یک ابواییست معروف که در فلورانس و ونیز کار می کرد و همچنین با آنتونیو ویوالدی در آنجا ارتباط داشت، می توان به عنوان معلم درایر در نظر گرفت. این به نوبه خود نشان می دهد که درایر آثار ایتالیایی را می دانسته و حتی آگاهانه از اصطلاح ویوالدی در سونات های خود استفاده کرده است. علاوه بر این، مطمئناً می توان فرض کرد که درایر با بزرگ ترین ابواییست آن زمان، جوزپه سامارتینی نیز سروکار داشته است و موسیقی سامارتینی نیز اثر خود را بر آثار درایر گذاشته است.